Η Πολιτική Επικοινωνία διαμείβεται ανάμεσα στους δρώντες του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος: πολίτες, αιρετούς πολιτικούς, δημοσιογράφους, ΜΜΕ όπως και κάθε επαγγελματία που διαμεσολαβεί ή προωθεί πολιτική ύλη. Η Πολιτική Επικοινωνία αφορά καθέναν μας και όλους μαζί συλλογικά. Η διάχυση πολιτικού λόγου και εικόνων στη δημόσια σφαίρα ενημερώνει, αλλά και επηρεάζει, ασκώντας πειθώ και ευθεία ή έμμεση επιρροή, με στόχο τη διαμόρφωση ή αλλαγή γνώμης, προτιμήσεων, επιλογών και στάσεων. Σε ό,τι αφορά τα είδη λόγου και των περιεχομένων της, η Πολιτική Επικοινωνία συμπεριλαμβάνει τον αυτοπρόσωπο πολιτικό λόγο αλλά και τον δημόσιο διάλογο μεταξύ όλων των πολιτών, όπως και μεταξύ αυτών και των πολιτικών αντιπροσώπων.

Με την ολοκλήρωση του μαθήματος, οι φοιτητές θα μπορούν να:

• γνωρίζουν τις έννοιες, την ορολογία και τις μεθόδους που εφαρμόζονται στην έρευνα του πολιτισμού και της επικοινωνίας

• αναζητούν αποτελεσματικά, να ανακτούν και να αξιολογούν κριτικά την υπάρχουσα επιστημονική αρθρογραφία

• επιλέγουν την κατάλληλη μέθοδο έρευνας ανάλογα με το ερώτημα που επιθυμούν να μελετήσουν

• σχεδιάζουν αποτελεσματικά έρευνες στο χώρο της πολιτικής, του πολιτισμού και της επικοινωνίας

• γνωρίζουν τις πιθανές αδυναμίες της έρευνας που σχεδιάζουν και να βρίσκουν τρόπους για να τις θεραπεύσουν

Στο πρώτο διδακτικό ημίχρονο καλύπτεται με διάλεξη-παράδοση, ενώ κατά το δεύτερο, σεμιναριακό σκέλος ακολουθεί ελεύθερη δημόσια συζήτηση, των θεματικών που παρουσιάστηκαν στις διαλέξεις, όπως και των εργασιών που παρουσιάζουν οι φοιτητές. Στόχος είναι η άσκηση ‘παρρησίας και ισηγορίας’ των φοιτητών. Από το έκτο μάθημα και εφεξής συγκεκριμένοι φοιτητές/-τριες παρουσιάζουν δημόσια το θέμα εργασίας τους, πάντα συναφές με το αντικείμενο της πολιτικής επικοινωνίας, το οποίο έχουν διερευνήσει, πραγματευτεί και αναπτύξει. Η συζήτηση επικεντρώνεται επίσης στα επίκαιρα και επίμαχα θέματα της τρέχουσας πολιτικής δημοσιότητας του πολιτικού βίου.

Zuboff Shoshanna, (2019), The Age of Surveillance Capitalism: The Fight for a Human Future at the New Frontier of Power, New York, Public Affairs Books
Ndlela N. Martin, (2019), ‘Crisis Communication: A Stakeholder Approach’, New York, Palgrave MacMillan Kaitatzi-Whitlock, Sophia, (2014), ‘Changing Media Ontology and the Polity’, First chapter in ‘Nouvaeux Ecrans, Nouvelles Regulation?’ M.Hanot P.F. Docquir (eds), Bruxelles, L’Arcier

Kaitatzi-Whitlock, Sophia, (2014), ‘Greece, the Eurozone Crisis and the Media: The Solution is the Problem’, Javnost – THE PUBLIC.
John Lloyd, (2004), ‘What the Media Are Doing to Our Politics’, London, Constable & Robinson
Hobsbawm Julia, (2006), ‘Where the Truth Lies: Trust and Morality in PR and Journalism’, London Atlantic Books Chadwick Andrew, (2006), Internet Politics States, Citizens an New Communication Technologies, Oxford, Oxford University Press

Mazower Mark, (1999), Dark Continent – Europe’s Twentieth Century, London: Penguin.
Meyer, T. et al, (2002), Media Democracy, London: Polity Press.
Bollinger, Lee, (1991), ‘Images of a Free Press’, The University of Chicago Press, Chicago
Boorstin, Daniel, (1961/1992), ‘The Image: a Guide to Pseudo-events in America’, New York, Vintage
Dixit, Avinash K. and Barry J. Nalebuff, (1991), ‘Thinking Strategically – The Competitive Edge in Business, Politics and Everyday Life’, Norton & Co. New York

McLennan Gregor, David Held & Stuart Hall, (1987), The Idea of the Modern State, (Eds), Open University Press, Milton Keynes
Philo Greg, (1990), Seeing and Believing: The Influence of Television, Routledge, London, NY
Edelman Murray, (1999), ‘Η Κατασκευή του Πολιτικού Θεάματος’, Αθήνα, Παπαζήσης

Galtung Johan, (1989),’Europe in the Making’, Taylor & Francis London
Garnham, Νicholas, (1991), ‘Çapitalism and Communication’, London, Sage
Giddens Anthony, (2001), ‘Οι Συνέπειες της Νεωτερικότητας’, Αθήνα, Κριτική
Habermas, Juergen, (1989), ‘The Structural Transformation of the Public Sphere’, Cambridge Polity Press
Held David, (1992), Models of Democracy, Routledge, London
Kaul Inge et al. (eds), (1999), Global Public Goods, Oxford University Press, Oxford
Keane, John (1991), ‘Democracy and Civil Society’, Polity Press, London
Lichtenberg, Judith (1990), ‘Democracy and the Mass Media’, Cambridge University Press, Cambridge
Livingston Ken, (1987), ‘If Voting Changed anything they’d Abolish it’, Fontana/Collins, Glasgow
Lukes, Steven, (1974), ‘Power: A Radical View, Macmillan, London
Arrendt Hanna, (1958), ‘The Human Condition’, University of Chicago Press, Chicago
Champagne Patrick, (2004), ‘Η Κατασκευή της Κοινής Γνώμης: το νέο Πολιτικό Παιχνίδι’, Αθήνα, Πατάκης Negrine Ralph, (1996), ‘The Communication of Politics’, Sage, London
Nieminen Hannu, (2000), ‘Hegemony and the Public Sphere’ Turku, University of Turku
Ralston Saul John, (2001), ‘Πολιτισμός Χωρίς Συνείδηση’, Αθήνα, Ροές
Weber Max (1946), ‘Politics as a Vocation’, in ‘From Max Weber: Essays in Sociology’, Oxford University Press, Oxford
Kaitatzi-Whitlock, Sophia, (1996), Pluralism and Media Concentration in the EU: Media Policy as Industrial Policy, EJC, vol 9, 453-483, Sage, London.
Habermas Jurgen, (2010), Europe: the Faultering Project, Cambidge, Polity Press
Hennete Stephanie, Thomas Piketti, Guilliaume Sacriste, Antoine Vauchez, (2017), Για μια Συνθήκη Εκδημοκρατισμού της Ευρώπης, μτφρ. Δημήτρης Αντωνίου, Αθήνα Εκδόσεις Πόλις
[Pour un Traite de Democratisation de L’ Europe, Editions de Seuil, Paris].
Kaitatzi – Whitlock Sophia, (2011),‘The Political Economy of Political Ignorance’, chapter 21 in Janet et al. Kaitatzi-Whitlock Sophia,(01-04-2008), Web 2.0 Interactive: The Rise of Popular Agency and its Impact’, [προσιτό ηλεκτρονικά στο δικτυακό τόπο του London School of Economics’ (κλικ Kaitatzi-Whitlock LSE)]. Φραγκονικολόπουλος, Χ. Α. (2007). Ο παγκόσμιος ρόλος των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων. Αθήνα: Σιδέρης. Scholte, A. J. (2004). Democratizing the global economy: The role of civil society. University of Warwick, Centre for the Study of Globalization and Regionalization.

Συρακούλης, Κ., & Αφουξενίδης, Λ. (επιμ.) (2008). Η δυναμική και τα όρια της κοινωνίας πολιτών: ζητήματα management και διαχείρισης έργων από τις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Αθήνα: Προπομπός.

Wapner, P. (2002). Horizontal politics: Transnational environmental activism and global cultural change. Global Environmental Politics, 2(1), 37-62.

Yanacopulos, H. (2005). The strategies that bind: NGO coalitions and their influence. Global Networks, 5(1), 93- 110.
Willetts, P. (2011). Non-governmental organizations in world politics: The construction of global governance. London and New York: Routledge.

To μάθημα έχει την υβριδική μορφή διάλεξης-σεμιναρίου- εργαστηρίου. Βασίζεται σε μεγάλο μέρος στο διάλογο με τους φοιτητές και στις παρουσιάσεις και τα σχόλιά τους. Γίνεται χρήση εποπτικών μέσων, διαφανειών και εργαστηριακών ασκήσεων. Διατίθεται υλικό που καλύπτει όλη τη διδακτέα ύλη. Η διάθεση του υλικού αυτού γίνεται μέσω της πλατφόρμας e-class.

Χρήση Τ.Π.Ε. στη Διδασκαλία

Επιζητείται η δημιουργική ενεργοποίηση στο διάλογο της τάξης και η συνολική αξιολόγηση του μαθήματος απαρτίζεται από τα εξής τρία σκέλη.

1ον Αξιολογείται η διαρκής παρουσία και η κριτική διαλογική συμμετοχή των φοιτητών, συμπεριλαμβανόμενης και της αξιολόγησής τους έναντι των συμφοιτητών. Αυτό συνεπάγεται ότι οι παρουσίες των φοιτητών αξιολογούνται θετικά και ότι οι απουσίες δεν μπορούν να υπερβαίνουν το 30% συνολικά.

2ον Αξιολογείται η προφορική παρουσίαση από κάθε φοιτητή ενός ελεύθερα επιλεγμένου θέματος, στο πλαίσιο του σεμιναριακού σκέλους του μαθήματος.

3ον Οι φοιτητές αξιολογούνται με το γραπτό, ολοκληρωμένο δοκίμιο -στο ίδιο θέμα- παραδοτέο στο τέλος του εξαμήνου. 

Το καθένα από αυτά τα διακριτά μέρη αξιολογείται με 1/3 του συνολικού βαθμού. Στους επιτυχόντες απονέμεται πιστοποιητικό επιτυχούς παρακολούθησης.